Η Μαρία είναι 18 ετών, φοιτήτρια στην ΑΣΟΕ στο τμήμα Διοικητικής Επιστήμης και Τεχνολογίας. Εδώ και δύο περίπου μήνες είναι εθελόντρια στο εγχείρημα του Grand Voice.
Έμαθα για το project τελείως τυχαία, από το διαδίκτυο. Ασχολούμαι ήδη με το θέατρο και με το οργανωτικό κόμματι. Το εγχείρημα συνδύαζε και τα δύο, οπότε μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον.
Ήθελα οπωσδήποτε να συμμετάσχω στο Grand Voice, γιατί πιστεύω ότι οι ηλικιωμένοι μπορούν να μου δώσουν κάτι που κάνεις άλλος δεν μπορεί να μου το δώσει.
Από μικρή μου άρεσε να συλλέγω ιστορίες από γιαγιάδες και παππούδες, όχι μόνο από δικούς μου αναγκαστικά, αλλά κι από φίλους ή φίλες μου. Μου αρέσει πολύ να ακούω και να φαντάζομαι τις ιστορίες, να έχω μία ποικιλία ιστοριών, μόνο και μόνο για να μπορέσω να μπω σε διαφορετικές θέσεις και περιστάσεις.
Οι ηλικιωμένοι διηγούνται ιστορίες με ένα λυγμό στη φωνή, αναπολούν, νιώθουν νοσταλγία. Αυτό με ευαισθητοποιεί. Δυστυχώς ό,τι κι να κάνουμε εμείς οι νεότεροι αδυνατούμε να τους γυρίσουμε πρακτικά πίσω.
Με φοβίζει και με βάζει σε σκέψεις το γεγονός ότι κάποια στιγμή δεν θα μπορώ να ξαναζήσω κάτι, ότι δεν θα μπορώ να κάνω κάτι με τίποτα. Εμείς, βέβαια, είμαστε ακόμη νέοι, είμαστε σε μια ηλικία που ό,τι θέλουμε μπορούμε να το ζήσουμε ξανά και ξανά. Εκείνοι;
Αδυνατώ να φανταστώ πόσο δύσκολο είναι να θες να γυρίσεις πίσω και να μην μπορείς να το κάνεις.
Μέσα από τη συμμετοχή μου στο project θέλω να πάρω πράγματα και να μάθω, ίσως και να μπορέσω να προβλέψω καταστάσεις, να πάω ένα βήμα παρά πέρα, να διορθώσω μια κατάσταση τωρινή, να αποφύγω τυχόν λάθη…
Θα ήθελα στο τέλος του εγχειρήματος με την παρουσίαση της performance, να έχω τον ίδιο ενθουσιασμό που έχω και σήμερα.
Μάλλον αυτή η δίψα προέρχεται από το νεαρό της ηλικίας μου: να κάνω κτήμα μου όσα περισσότερα πράγματα μπορώ.
Να ψάχνεσαι και να μαθαίνεις. Να αναζητάς, να βρίσκεις κάτι διαφορετικό. Να μην αρκείσαι.