Ίριδα Μπαγλανέα: Οι άνθρωποι της μέσης ηλικίας συνήθως έχουν στόχους, σκέφτονται το μέλλον. Τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι θέλουν να ζήσουν το τώρα.
Αυτό περιγράφει η δραματοθεραπεύτρια του Grand Voice, η οποία μέσα από τους ρόλους δίνει τη δυνατότητα στους ηλικιωμένους να εντοπίσουν και να εκφράσουν δημιουργικά τις «ποιότητες» που κρύβουν μέσα τους. Ποιότητες που διαθέτει ο καθένας από εμάς.
Ίριδα Μπαγλανέα Δραματοθεραπεύτρια
Το κίνητρο. Ήταν η δική μου ανάγκη συναναστροφής με άτομα τέτοιας ηλικίας: πώς μέσα από αυτή την συναναστροφή θα έπαιρνα και εγώ πράγματα, και πώς θα μπορούσα να δώσω κι εγώ σε εκείνους.
Αυτό που κάνουμε στη Λέσχη Φιλίας στον Κολωνό έχει ξεπεράσει τις προσδοκίες μου, δεν περίμενα να είναι τέτοια η ανταπόκριση τους και να λειτουργεί τόσο θεραπευτικά ακούσια.
Ο στόχος βέβαια είναι το εικαστικό αποτέλεσμα και όχι το θεραπευτικό, αλλά προσπαθώ αυτό να γίνεται παράλληλα, για παράδειγμα με ασκήσεις. Με τη σκηνοθέτιδα Δήμητρα Δερμιτζάκη συνεργαζόμαστε πολύ καλά σε αυτό. Υπάρχει, λοιπόν, ανταπόκριση και αυτό με χαροποίησε πολύ. Γέμισα.
Οι δυσκολίες για εμάς είναι κυρίως η διάσπαση προσοχής που έχουν και το γεγονός ότι είναι προχωρημένης ηλικίας. Θα μπορούσα, βέβαια, να τους συγκρίνω και με μικρά παιδιά, διότι δουλεύω ταυτόχρονα και με παιδιά και βλέπω πολλά κοινά.
Οι άνθρωποι της μέσης ηλικίας συνήθως έχουν στόχους, σκέφτονται το μέλλον. Τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι θέλουν να ζήσουν το τώρα, να περάσουμε καλά τώρα.
Προσπαθώ μέσα από τους ρόλους να βρούμε και να αναπτύξουμε μέσα μας κάποιες ποιότητες, τις οποίες ο καθένας έχει μέσα του και μέσα από αυτό να γίνει μια αποδοχή, μια αναγνώριση.
Το στοίχημα μας να γίνει αυτή η παράσταση επιτυχώς. Το προσωπικό μου στοίχημα είναι να φεύγω από το μάθημα και να βλέπω αυτούς τους ανθρώπους χαρούμενους, να νιώθουν ότι έχουν πάρει κάτι και να ανυπομονούν για την επόμενη φορά.
Όταν μοιραζόμαστε πράγματα χρησιμοποιούν τις εκφράσεις «ξανάνιωσα», σαν να θέλουν να βρουν το παιδί που έχουν μέσα τους και να μπορούν παίξουν με αυτό.
Όταν βλέπεις ότι τα χρόνια λιγοστεύουν, υπάρχει η μελαγχολία της μοναξιάς, πολλές φορές και της απομόνωσης και της εγκατάλειψης. Βλέπεις ότι έχουν ανάγκη να μπουν στη διαδικασία να παίξουν και να ξεχαστούν.
Η πιο συγκινητική στιγμή. Θα θυμάμαι πάντοτε έναν παππού στον Κολωνό, τον κύριο Χαράλαμπο, που είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Κάθε φορά μας φέρνει γλυκά, μαγειρεύει…είναι σαν μαμά. Φοβερός τύπος. Παρά το γεγονός ότι δεν ακούει, παίζει φοβερή φυσαρμόνικα και είναι κάθε φορά στην ομάδα. Θέλει να συμμετάσχει ενεργά, ακόμη κι αν πρακτικά αυτό είναι αδύνατο. Κι αυτό με έχει συγκινήσει πάρα πολύ.
φωτο: Νάντια Θεοχαροπούλου