Τις τελευταίες ημέρες έχω συγκινηθεί για διάφορους λόγους, με αποκορύφωμα τη χθεσινή παράσταση «Μυθολογικός Κόσμος».
Μπαστούνια δίπλα από τη σκηνή, βήμα αργό, πολλές φορές ασταθές που όμως έβρισκε πάντα το κέντρο του, γιαγιάδες που με καρδούλες στα χέρια τραγούδησαν το Πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα και το Οh Happy Day της Αretha Franklin, ένας Απόλλων ετών 93, μια Δάφνη ετών 80 και ένα τσούρμο παππούδες και γιαγιάδες να μας αφηγούνται μια ιστορία για τον ανεκπλήρωτο έρωτα.
Η χθεσινή παράσταση ήταν μια κατάφαση στη ζωή και στο γέλιο, στο θα κάνω και στο δεν θα μείνω άπραγος, θα σου απαγγείλω, θα σου τραγουδήσω, θα κάνω πλάκα και θα σου πω και πρόστυχα ανέκδοτα στις πρόβες. Τι κι αν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους έχει περάσει ανεπιστρεπτί, ήταν ένα μεγάλο ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ, είμαι παρών και μοιράζομαι, ξεχνώ και ξεπερνώ το χρόνο που βαραίνει το σώμα μου. Μόνο το σώμα. H ψυχή είναι άχρονη.
Σε αυτή τη σκηνή χθες βράδυ ήταν παρόντες νοερά οι γιαγιάδες μου και οι παππούδες μου, που συμβολίζουν τα ανεξίτηλα παιδικά μου χρόνια. Για κάποιον και κάποια, εκείνοι οι άνθρωποι ήταν ένας δικός τους, πολύ δικός τους, άνθρωπος. Γονείς, παππούς, γιαγιά, αδέρφια, φίλοι, σύντροφοι, σύζυγοι.
Πίσω από αυτή τη συγκίνηση, κρύβεται μια ομάδα ταλαντούχων ανθρώπων, η Δήμητρα στη σκηνοθεσία, η Ίριδα στη δραματοθεραπεία, ο Μήτσος που επιμελήθηκε τα τραγούδια, η Φρανσουί που επιμελήθηκε τα κοστούμια, η Μαρία και η Λουκία, οι εθελοντές ηλικιωμένοι και νέοι άνθρωποι που αγκάλιασαν το Grand Voice, το project στο οποίο η Μαρία Αστερίου εδώ και έξι μήνες έδωσε όλο της το είναι. Το πιο δυνατό χειροκρότημα στους 50 ηλικιωμένους από τις 5 Λέσχες του Δήμου Αθηναίων.
ΥΓ. Στο τέλος της παράστασης η Λουκία με ρωτάει συγκινημένη αν κι εμείς μετά τα 70-80 θα κάνουμε τα ίδια. Ναι, Λούσι, τα ίδια, και ακόμα περισσότερα.
Φωτο: Νάντια Θεοχαροπούλου