«Όλοι μαζί να διηγηθούμε μία ιστορία ενός ανεκπλήρωτου έρωτα. Ίσως είναι ένα κίνητρο και για τους ηλικιωμένους να μιλήσουν για το δικό τους παρελθόν».
Η σκηνοθέτις Δήμητρα Δερμιτζάκη περιγράφει την προετοιμασία της performance που θα πραγματοποιηθεί στις 19 Μαΐου στον πολυχώρο του Δήμου Αθηναίων Άννα και Μαρία Καλουτά, παρουσιάζοντας τους στόχους του εγχειρήματος.
Δήμητρα Δερμιτζάκη
Σκηνοθέτις
Tο κίνητρο. Να συντονίσω ένα τόσο περίπλοκο και μεγάλο project. Να μπορέσει να έχει όλο αυτό ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα το οποίο να με εκφράζει και παράλληλα να εμπνεύσει και κάποιους ανθρώπους που συμμετέχουν σε αυτό.
Να διαπιστώσω αν γίνεται αυτό με ανθρώπους που ανήκουν σε αυτή την ηλιακή ομάδα -και που εμένα προσωπικά μου αρέσει να συναναστρέφομαι μαζί τους- και με ανθρώπους που δεν έχουν ασχοληθεί επαγγελματικά με το θέατρο.
Το διακύβευμα. Να υπενθυμίζω στο εαυτό μου ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καμία εμπειρία με τις παραστατικές τέχνες, οπότε τίποτε δεν είναι αυτονόητο. Θα πρέπει να εξηγείς τα πάντα. Θα πρέπει να φιλτράρεις συνεχώς τη φράση που θες να πεις ώστε αυτό που είναι αυτονόητο για εσένα, να μπορεί να είναι κατανοητό και στον άλλο.
Να δίνεις όλο σου το είναι προκειμένου να μπουν στην διαδικασία να δεχθούν να παίξουν. Πολλές φορές πιάνεις τον εαυτό σου να κάνεις πράγματα που καλλιτεχνικά δεν θα έκανες με τίποτα: να μιμείσαι, να προσπαθείς να επεξηγήσεις προκειμένου να είσαι σίγουρος ότι έχουν καταλάβει την άσκηση που ζητάς.
Το στοίχημα. Να βγει μια performance, απλή και κατανοητή. Δεν το λέω παράσταση γιατί δεν έχει την κλασσική δομή ενός θεατρικού έργου, δεν είναι θεατρικό έργο, δεν θα έχουν ρόλους με τον παραδοσιακό ρόλο που το γνωρίζουμε, οπότε πρόκειται για performance.
Με ενδιαφέρει να δουλέψουν με ομαδική αφήγηση, που σημαίνει πως όλοι μαζί μπορούμε να αφηγηθούμε την ιστορία ενός έρωτα που έχει εκπληρωθεί ή ενός ανεκπλήρωτου έρωτα.
Η ιστορία της Δάφνης και του Απόλλωνα είναι ένα πολύ καλό κίνητρο για τους ηλικιωμένους ώστε να μπορέσουν να μιλήσουν ενδεχομένως και για πράγματα που αφορούν το δικό τους παρελθόν. Εκεί επεμβαίνει και η Ίριδα Μπαγλανέα που με την εμπειρία της μπορεί να λειτουργήσει θεραπευτικά σε όλο αυτό.
Στόχος είναι να δούμε το κατά πόσο όλα αυτά τα στοιχεία και από τις πέντε Λέσχες του Δήμου Αθηναίων, θα μπορέσουν να συνθέσουν ένα όσο το δυνατόν ομοιογενές αποτέλεσμα. Η μουσική και τα σκηνικά που θα πλαισιώσουν όλο αυτό θα είναι λειτουργικά και όχι διακοσμητικά. Δεν μας ενδιαφέρει να δούμε μια σχολική παράσταση, αλλά 50 ανθρώπους εργάστηκαν πάνω σε κάτι και αφηγήθηκαν μια ιστορία.
Η αμφίβολη στιγμή. Όταν πήγα στη Λέσχη και είδα ένα κηδειόχαρτο. Αναρωτήθηκα πώς θα ήταν η ψυχολογία τους. Παρά το γεγονός ότι ήταν στεναχωρημένοι, ήθελαν να συμμετάσχουν στο μάθημα.
Οι πιο δύσκολες στιγμές είναι όταν συνειδητοποιώ ότι και στις δύο Λέσχες είναι «εθισμένοι στο σωστό». Δεν αφήνονται, δεν το κάνουν δικό τους. Δυσκολεύομαι να τους βάλω να παίξουν και να κάνουν λάθος. Με έχει, επίσης, προβληματίσει η έλλειψη κινήτρου ορισμένες φορές ή παρεμβατικότητά τους.
Ωστόσο, πιστεύω σε αυτό που κάνουμε. Όταν εμπλέκεσαι σε όλο αυτό θέλεις να βλέπεις την ανταπόκριση που έχει και τη χαρά που τους δίνει. Στο τέλος σε κοιτάνε και σου λένε: κατάλαβα κάτι. Πάντα καταλαβαίνουν κάτι.