Έφτασαν στις 10:30 το πρωί της Παρασκευής 24 Φεβρουαρίου. Δεν είχαν ιδέα τι θα κάναμε, τι θα τους ζητούσαμε, ούτε καν ποιοι ακριβώς ήμασταν. Ήρθαν όμως. 45 ηλικιωμένοι -μέλη των Λεσχών Φιλίας του Δήμου Αθηναίων.
Η Χρύσα και η Λουκία από νωρίς είχαν ετοιμάσει το τραπέζι της υποδοχής. Κάθε ηλικιωμένος και ένα καρτελάκι με το όνομά του, άλλο χρώμα για κάθε Λέσχη: κόκκινο τα Άνω Πετράλωνα, μπλέ ο Κολωνός, πράσινο η Κολοκυνθούς, πορτοκαλί ο Άγιος Παύλος, κίτρινο το Μεταξουργείο.
Ο χώρος του Πολιτιστικού Κέντρου "Μελίνα" του Δήμου Αθηναίων ιδανικός για να κάνουμε την πρώτη μας πρόβα για την παράσταση. Σε κύκλο όλοι, μικροί μεγάλοι. Το σύνθημα δίνει ο Δημήτρης και 1, 2, 3… Kumala Vista. Κανείς δεν ξέρει τι σημαίνουν τα λόγια, μας απασχολεί μόνο η χαρά της μελωδίας και η χορογραφία. Η Δήμητρα και η Ίριδα μας χωρίζουν σε 2 ομάδες, οι Απολλώνιοι και οι Διονυσιακοί. Ο χαοτικός και ο ήρεμος κόσμος και… "μενεξέδες και ζουμπούλια", χορεύουν μεταξύ τους γνωστοί και άγνωστοι, μικροί και μεγάλοι σαν μια παρέα από παλιά.
Και ξεκινάει η παράσταση. Μπαίνω στη σκηνή. Πώς; Τι βλέπω; Γιατί μπαίνω; Πρόβες ανά πεντάδες. Η κυρία Τασία μοιάζει να καταρρέει γελώντας. Κάποιοι γελούν. Μερικοί πανικοβάλλονται. Έπαθε κάτι; Τι γίνεται τώρα; Θεατρίνα η κυρία Τασία, μας ξεγέλασε…
Οι καρδούλες στολισμένες στον τοίχο μαρτυρούν το θέμα της παράστασής μας. Το ανεκπλήρωτο του έρωτα. Το κυνηγητό, ο χωρισμός, η αιωνιότητα των σχέσεων. Τι να σκέφτεται ο καθένας για τον έρωτα άραγε; Θα μας το αποκαλύψουν σιγά σιγά στη διάρκεια των εργαστηρίων; Θα μπορέσουμε να ενσωματώσουμε τις ιστορίες τους στην παράσταση;
Η Νάντια έχει ξεχυθεί στο χώρο και δε σταματάει τα κλικ για τις φωτογραφίες, η Μαρία Ηλ. και η Φρανσουί στυλοβάτες στο πριν, στο μετά, στο κατά τη διάρκεια απολαμβάνουν και κρυφοβγάζουν φωτογραφίες. Η άλλη Μαρία, η 18χρονη της παρέας, προσπαθεί να βρει το χώρο της μέσα στο χαμό. Όλα στη θέση τους, όλα όπως είχαν σχεδιαστεί.
Το «Oh happy daaaay» ακούγεται καθάριο από την μια μεριά της αίθουσας και οι ομάδες της μουσικής κάνουν τη δική τους πρόβα. Μα, αλήθεια, έχουμε δώσει σε 20 ηλικιωμένους να τραγουδήσουν Aretha Franklin; «He taught me how to watch, fight and pray, fight and pray / and live rejoicing every, everyday». Και όμως, δώσαμε!
Τους αποχαιρετήσαμε με μια μαργαρίτα στον καθένα, για την κάθε μελωδία που μας χάρισαν, για την κάθε λέξη του κειμένου που θυμήθηκαν, για όλες τις φορές που άφησαν το μπαστούνι και σηκώθηκαν για να κάνουν τη χορογραφία, για κάθε τους χαμόγελο και για κάθε μας δάκρυ συγκίνησης και ευγνωμοσύνης.
«Την άλλη εβδομάδα θα έρθετε κανονικά για το μάθημά μας, ε;», ρωτάει ο κύριος Δημήτρης φεύγοντας. Πώς να του πεις όχι; Θα έρθουμε φυσικά!
*Η πρώτη συνάντηση όλων των ηλικιωμένων που συμμετέχουν στο Grand Voice πραγματοποιήθηκε με την ευγενική παραχώρηση του Πολιτιστικού Κέντρου "Μελίνα"από τον Οργανισμό Πολιτισμού και Αθλητισμού του Δήμου Αθηναίων.