Για 55 ολόκληρα χρόνια το τρέξιμο ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Από 19 χρονών έτρεχε πέντε με έξι ώρες την ημέρα. Άλλες φορές έτρεχε από την Αθήνα μέχρι την Κόρινθο, ενώ άλλες από το Πεδίον του Άρεως μέχρι το Γοργοπόταμο.
Ώρα έντεκα το πρωί και η Λέσχη Φιλίας στον Άγιο Παύλο ήταν σχεδόν γεμάτη. Ο κύριος Βασίλης καθισμένος αναπαυτικά και με αυτοπεποίθηση γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι μαζί με άλλους ηλικιωμένους που συμμετέχουν στην ομάδα Σκηνικών – Κουστουμιών του Grand Voice. Πειραχτήρι και χωρατατζής.
«Σου έφερα τα μετάλλια μου» μου λέει και χαμογελά με νόημα. Μου δίνει την κορνίζα με τον έπαινο και τα μετάλλια:
Κλασσικός Μαραθώνιος Ειρήνης Αθηνών 14-11-1984 «Γρηγόρης Λαμπράκης»
Κάνοντας τρύπες στα χαρτόνια για το project, άρχισε να μου διηγείται για τη δεύτερη αγάπη της ζωής του μετά τη γυναίκα του, τον αθλητισμό.
Για 55 ολόκληρα χρόνια το τρέξιμο ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Από 19 χρονών έτρεχε πέντε με έξι ώρες την ημέρα. Άλλες φορές έτρεχε από την Αθήνα μέχρι την Κόρινθο, ενώ άλλες από το Πεδίον του Άρεως μέχρι το Γοργοπόταμο. «Είναι τυχερός που ήταν αθλητής και δεν τον πονάνε τα πόδια του» λέει με παράπονο η κυρία Βιργινία, μέλος της ομάδας, που ακούει την κουβέντα μας και γελώντας μου δείχνει τα πόδια της.
Στην κορνίζα βρίσκονταν κρεμασμένα κι άλλα μετάλλια. «Έχω ακόμη πάρα πολλά στο σπίτι» εξηγεί ο κύριος Βασίλης. «Έτρεχα μαζί και με τον Γιάννη Κούρο τον υπερμαραθωνοδρόμο» προσθέτει με υπερηφάνεια.
Η γυναίκα του, η κυρία Βάσω, καθισμένη δίπλα του σαν ήρεμη δύναμη, μειδιά. Όλα αυτά τα χρόνια τον στήριζε σε κάθε του βήμα και σε κάθε αγώνα βρίσκονταν στο πλάι του. Γνωρίστηκαν στην Αυστραλία. Είχαν και οι δύο μεταναστεύσει με τα μπαγκάζια τους γεμάτα νιάτα και προσδοκίες. Μετά από 20 χρόνια επέστρεψαν στην Ελλάδα και τα τελευταία χρόνια είναι θαμώνες στη Λέσχη Φιλίας στον Άγιο Παύλο.
Μετά το μάθημα έφυγαν αγαπημένοι και χαμογελαστοί διανύοντας αγκαζέ τα χιλιόμετρα της ζωής τους.