Όσο οι άνθρωποι είναι νέοι και η μουσική παρτιτούρα της ζωής τους δεν είναι παρά στους πρώτους της ρυθμούς, μπορούν να συνθέσουν μαζί και να ανταλλάξουν μοτίβα. Όταν όμως συναντιόνται σε μια πιο ώριμη ηλικία, η μουσική τους παρτιτούρα είναι λίγο πολύ συμπληρωμένη, και κάθε λέξη, κάθε αντικείμενο, σημαίνουν κάτι διαφορετικό στην παρτιτούρα του καθενός
(Μ. Κούντερα).
Άραγε πόσο συχνά ακούμε ανθρώπους να τραγουδούν σε αυτή την πόλη; Αν τύχει και περάσεις ένα πρωινό της Τετάρτης έξω από την Λέσχη Φιλίας του Δήμου Αθηναίων στην Μεγάλου Αλεξάνδρου, μην παραξενευτείς αν ακούσεις μελωδίες και μουσικές. Γυναικείες φωνές ξετρυπώνουν μέσα από τους πέτρινους τοίχους για να συναντήσουν τις σκέψεις, αλλά και το σάστισμα των ανυποψίαστων περαστικών.
Είναι γυναίκες που τραγουδούν. Ανεξάρτητες, φίλες και γειτόνισσες. Και ναι, ηλικιωμένες.
Σχηματίζουν έναν κύκλο στη μέση της αίθουσας και κάνουν πρόβες για την παράσταση που θα δώσουν τον Μάιο. Στο κέντρο του κύκλου, ο Δημήτρης. Με τα χέρια σηκωμένα δίνει τον τόνο «τι-ρου, τι-ρου, τι-ρου» και όλη η αίθουσα να γεμίζει με γέλια και ασυγχρόνιστες μελωδίες.
«Να χορέψω ένα ζεϊμπέκικο ρε Δημήτρη;» λέει στο δάσκαλο μουσικό η κυρία Σοφία, και του κλείνει το μάτι. Κάνει μια στροφή, και συνεχίζει μαζί με τις υπόλοιπες «τι-ρου, τι-ρου, τι-ρου».
«Είναι ωραία εδώ» μας λέει μετά το μάθημα η κυρία Σοφία. «Μείνουμε όλες εδώ κοντά, ερχόμαστε να πιούμε κανά καφέ, λέμε κανένα αστείο». Δείχνει σκεφτική. «Τι να κάνεις μόνη μέσα στο σπίτι όλη μέρα;».
Τελικά, α
ν το να μεγαλώνεις φαντάζει σαν ένα φορτίο ασήκωτο στη ζωή ενός ανθρώπου, το να μεγαλώνεις νιώθοντας μόνος, ίσως ναι ‘ναι αυτό που γέρνει τη πλάστιγγα ανάμεσα στο χρόνο και τη μοναξιά.
Γι’ αυτό, ας έρθουμε λίγο πιο κοντά.
*H ομάδα Τραγουδιού του Grand Voice ετοιμάζεται πυρετωδώς για την παράσταση που θα διεξαχθεί στις 19 Μαΐου στον πολυχώρο του Δήμου Αθηναίων Άννα και Μαρία Καλουτά. Εκεί, θα ενώσουν τις φωνές τους μαζί με τις υπόλοιπες τέσσερες ομάδες ηλικιωμένων δίνοντας σάρκα και οστά στην πιο πρωτότυπη performance της χρονιάς.